Ιστορία
Το νησί της Λήμνου έχει πλούσια μυθική παράδοση και ιστορία. Στη Λήμνο είχε το εργαστήρι του ο Ήφαιστος, ο οποίος δίδαξε στους κατοίκους του, τους Σίντιες, την τέχνη του χαλκού,. Εδώ βασίλεψε ο γιος του Διόνυσου και της Aριάδνης, ο Θόας, που η κόρη του Yψιπύλη παντρεύτηκε τον Iάσονα και ταξίδεψε στην Kολχίδα μαζί με τους Aργοναύτες. Το νησί γνώρισε ακμή την Προϊστορική Εποχή (Πολιόχνη), ενώ στους Iστορικούς Xρόνους ονομαζόταν Δίπολης, επειδή είχε δυο ισχυρές πόλεις, τη Mύρινα και την Hφαιστεία.
Το όνομά της
Η ιστορία της Λήμνου ξετυλίγεται από τους αρχαίους χρόνους. Πολλές και διαφορετικές απόψεις επικρατούν για την προέλευση της ονομασίας της που μαρτυρείτε έμμεσα σε μυκηναϊκά κείμενα με τη λέξη «Λάμνιαι», δηλαδή «Λήμνιοι».
Η λέξη Λήμνος κατά μία εκδοχή (των φοινικιστών) είναι φοινικική, που σημαίνει λευκή, άσπρη, λαμπερή, που προήλθε ίσως από την εικόνα που παρουσιάζει το νησί, ιδιαίτερα κατά τον χειμώνα, όπου οι άκρες των αφρισμένων κυμάτων καλύπτουν τις ακτές του με τον λευκό τους αφρό ή ίσως επειδή είναι χαμηλή, χωρίς ψηλά βουνά, μόνο με λόφους, γυμνούς από δένδρα δίνοντας στον επισκέπτη που την πλησιάζει μία τέτοια αίσθηση.
Δημιουργία της Λήμνου
Πριν από δεκάδες εκατομμύρια χρόνια το έδαφος του νησιού αποτελούσε τον βυθό ενός μεγάλου ωκεανού, που εκτεινόταν σε έκταση σχεδόν διπλάσια της Μεσογείου και έχει ονομαστεί από τους επιστήμονες Τηθύς θάλασσα. Η Λήμνος αναδύθηκε από τα θαλάσσια βάθη κατά την Αλπική πτύχωση,. Τότε αναδύθηκε όλος ο Ελλαδικός χώρος δημιουργώντας την ήπειρο της Αιγαιίδας, η οποία εκτεινόταν από τη Μ. Ασία μέχρι το Ιόνιο Η Λήμνος αντίθετα παρουσιάζει μιαν αργή ανοδική κίνηση στην ανατολική πλευρά της, αποτέλεσμα της οποίας είναι η σταδιακή αποξήρανση των δύο λιμνών, Χορταρόλιμνη και Αλυκή, οι οποίες παλιότερα επικοινωνούσαν με τη θάλασσα.
Οι Πρώτοι Κάτοικοι της Λήμνου
Πρώτοι κάτοικοι της Λήμνου, κατά τον Όμηρο, ήταν οι Σίντιες, Η εγκατάσταση τους στο νησί ανάγεται στο μισό της δεύτερης χιλιετηρίδας προ Χριστού .
Προϊστορική αρχαιότητα
Η ιστορία της Λήμνου ξεκινά από την πρoϊστoρική αρχαιότητα. Αρχαιολογικές ανασκαφές έχουν φέρει στο φως ευρήματα που αποκαλύπτουν την ύπαρξη πρώιμου πολιτισμού στο νησί από την τέταρτη χιλιετία π.Χ.. Η θέση του νησιού στο κέντρο του Βορείου Αιγαίου απέναντι από τα Στενά των Δαρδανελίων καθόρισε την ιστορική του πορεία από την αχλή των μυθολογικών χρόνων έως και σήμερα. Η Λήμνος εποικήθηκε στο πέρασμα των χρόνων από τους Σίντιες Η αρχαιολογική σκαπάνη αποκάλυψε επτά πόλεις κτισμένες η μια πάνω στην άλλη, σε διαδοχικές ιστορικές φάσεις από το 4000 π. Χ ως το 1500 π. Χ με προηγμένο πολιτισμό, όπως αποκαλύπτουν τα ευρήματα.
Έθιμα
Αν βρεθείτε το Καλοκαίρι στο νησί αξίζει να δείτε τις , κακανούρες ή κακανέρια ονομάζεται το έθιμο με τις φωτιές που αναβιώνει κάθε χρόνο στη Λήμνο, στις 23 Ιουνίου, παραμονή της γιορτής του Αϊ Γιάννη.
Από τα αρχαία χρόνια το πήδημα πάνω από τις φλόγες αποτελούσε έναν τρόπο κάθαρσης. Με τη δύναμη της φωτιάς, οι άνθρωποι, απαλλαγμένοι πλέον από κάθε κακό, έμπαιναν καθαροί και ακμαίοι στη νέα περίοδο του χρόνου.
Τα παλιά χρόνια οι Λημνιοί που ασχολούνταν με το θερισμό, πραγματοποιούσαν αυτό το τελετουργικό και με έναν ακόμα σκοπό, να καούν οι ψύλλοι και οι κοριοί που έφεραν πάνω τους από τα άχυρα. Καθώς πηδούσαν πάνω από τη φωτιά έλεγαν «Όξω ψύλλοι και κοριοί μέσα η ρόγα η χρυσή».
ΙΠΠΟΔΡΟΜΙΕΣ
ΑΝ βρεθείτε το πάσχα αξίζει να πάτε , στο χωριό της Καλλιόπης, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Γεωργίου αναβιώνει το έθιμο των ιπποδρομιών. Η προετοιμασία διαρκεί ολόκληρο το χρόνο, με τους καβαλάρηδες της Καλλιόπης αλλά και των γειτονικών χωριών, να εκτρέφουν, να προπονούν και να προετοιμάζουν τα άλογά τους με στόχο τη συμμετοχή στο πατροπαράδοτο έθιμο.
Ο αγώνας ξεκινάει από την παραλία του Κέρους και τερματίζεται στην πλατεία του χωριού της Καλλιόπης. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, οι νεαροί καβαλάρηδες φορούν τιμητικά στο λαιμό τους ένα κόκκινο μαντήλι. Σύμφωνα με την παράδοση, στο τέλος του αγώνα, ο νικητής της κούρσας κατευθύνεται προς την εκκλησία όπου ο ιερέας ευλογεί το άλογο. Αναβάτης και άλογο κάνουν 3 φορές τον γύρο της εκκλησίας και στη συνέχεια μπαίνουν μέσα για να ανάψει ο τυχερός αναβάτης κερί προς τιμήν του Αγίου. Το έπαθλο του νικητή είναι ένα μετάλλιο, το οποίο κρεμά στο άλογό του.
Ο μύθος πίσω από το έθιμο λέει πως ενώ οι Τούρκοι γιόρταζαν το Ραμαζάνι τους στο τζαμί, έχασαν τα άλογά τους. Τους τα είχαν κλέψει οι Καλλιοπίτες, οι οποίοι μην έχοντας κάπου να τα κρύψουν, τα πήγαν στην παραλία του Κέρους, στο εκκλησάκι του Αι Γιώργη. Εκεί τα άφηναν να τρέχουν ανά ομάδες και έτσι καθιερώθηκαν οι ιπποδρομίες προς τιμή του Αγίου. Σύμφωνα με το θρύλο, όσοι Τούρκοι έφεραν στην αρχή αντιρρήσεις σχετικά με τη γιορτή, ταλαιπωρήθηκαν τόσο πολύ από τον Άγιο που τελικά, όχι μόνο σταμάτησαν να αντιδρούν αλλά αποφάσισαν να συμμετάσχουν και οι ίδιοι στους αγώνες. Έτσι, Έλληνες και Τούρκοι, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Γεωργίου, διοργάνωναν ιπποδρομίες και διαγωνίζονταν σε δυο ομάδες.Το πολύ εντυπωσιακό έθιμο παρακολουθεί κάθε χρόνο πλήθος επισκεπτών από κάθε γωνιά του νησιού.
